Αυνανίζομαι όταν είμαι μόνος με τον αδελφό μου.

Και οι δύο ήξεραν ότι αν το έκαναν διακριτικά ο άλλος δεν θα έλεγε τίποτα, ήταν ένα διεστραμμένο παιχνίδι που είχαν αποκτήσει σε σύντομο χρονικό διάστημα και δεν μπορούσαν να το αφήσουν, όσο κι αν προσπαθούσαν να το αποφύγουν, κανένας από τους δύο δεν αποδεχόταν ότι θα μπορούσε να κάνει χωρίς αυτό. Γι’ αυτό και κάθε απόγευμα εναλλάσσονταν για να είναι οι θεατές ή οι παρουσιαστές της διαστροφής τους. Απλά με το να κάθονται στον καναπέ ενώ ο άλλος παρακολουθούσε κάτι, ήταν το μόνο σήμα που χρειαζόταν για να σταματήσει ο άλλος να δίνει σημασία και να αποδεχτεί το θέαμα που έστηναν. Σε κάθε στιγμή ζούσαν και οι δύο στο έπακρο τον λανθάνοντα ενθουσιασμό του απαγορευμένου.