Γέμισε το πρόσωπο της ξανθιάς με σπέρμα.

Το πρόσωπό της ήταν πλέον ένα έργο τέχνης χάρη σε εκείνον, είχε καταφέρει επιτέλους να την πείσει να το κάνουν μαζί, είχαν γνωριστεί στο σχολείο και η μοίρα τους είχε οδηγήσει να δουλέψουν μαζί, αλλά εκείνη πάντα έμενε μακριά του, βάζοντας ένα φράγμα με εκείνο το αιώνιο χαμόγελο, ωστόσο εκείνο το βράδυ, η μέθη της τον είχε βοηθήσει να της δώσει κουράγιο και απλά να την οδηγήσει κοντά του, ψάχνοντας την τέλεια στιγμή για να της δώσει όλα όσα τόσο καιρό κρατούσε για εκείνη. Γι’ αυτό και το πρόσωπό της έσταζε τώρα γάλα, καθώς εκείνος συνέχιζε περήφανα να την αγγίζει για τη διεστραμμένη, κρυφή του ευχαρίστηση.