Κοιτάζοντας τον κώλο της μητριάς μου και παίρνοντας το σώμα της.

Ο τρόπος που την κοίταζε πάντα τον πρόδιδε, πρόσεχε να μην το κάνει μπροστά στον πατέρα του γιατί σίγουρα δεν θα ήταν μια καλοδεχούμενη χειρονομία από εκείνον, αλλά και πάλι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Δεν έφταιγε εκείνη, ήταν μια εντυπωσιακή γυναίκα που δεν μπορούσε να ζητήσει να βγει από το μυαλό του. Κάθε της βήμα ήταν ένα μαρτύριο γι’ αυτόν. Και εκείνο το απόγευμα συνέβη τελικά, ήταν μόνοι τους στο οικογενειακό δωμάτιο, ο πατέρας της επέστρεφε αργά στο σπίτι και εκείνη πάλευε να βρει το χαμένο της σκουλαρίκι, ο μεγάλος της κώλος κάλυπτε όλη του τη θέα και ήταν δυνατόν να κάνει κάτι περισσότερο από το να μην αφήσει το χέρι της να γλιστρήσει για να το αγγίξει. Ωστόσο, συνέβη κάτι χειρότερο, γύρισε και τον κοίταξε στα μάτια με πόθο,