Συγκάτοικοι σε συνεδρία αυνανισμού

Τα δύο κορίτσια ήξεραν καλά ότι αυτό που είχαν δεν μπορούσε να συγκριθεί με τίποτα άλλο, ότι αυτό που έψαχναν η μία στην άλλη ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο για να το πουν στον κόσμο, ο οποίος σίγουρα θα τις έκρινε με τον χειρότερο τρόπο. Γι’ αυτό, με το πρόσχημα της μελέτης και της συγκέντρωσης, σταμάτησαν να δέχονται επισκέψεις και κλειδώθηκαν στο δωμάτιό τους, όπου μπορούσαν, στη μοναξιά της στιγμής, να επιδοθούν στις κοινές συνεδρίες αυνανισμού, όπου μάθαιναν για το σώμα τους και το σώμα του άλλου, με πνιγμένα βογγητά και δαγκώνοντας τα μαξιλάρια για να μην ακούγονται. Οι νύχτες έμοιαζαν ατελείωτες και δεν χρειάζονταν τίποτα περισσότερο από τον άλλον.